MANNENPROBLEMEN
24 AUGUSTUS, 2020 — EISSO POST
OPINIE: Als we willen dat het debat over feminisme niet verder radicaliseert, wordt het tijd om ook mannenproblemen serieus te nemen.
President Trump en Thierry Baudet vormen voor veel mensen het vleesgeworden schrikbeeld van een maatschappij die steeds verder verrechtst. Beide (Baudet althans bij de laatste Statenverkiezingen) wonnen met een hoog percentage aan mannelijke stemmen. Het is dan verleidelijk, en dat gebeurt ook, om hier 'toxische mannelijkheid’ als schuldige aan te wijzen. Dit zou het bewijs zijn dat onze maatschappij, inclusief de mannenrollen erbinnen, nog verder moet feminiseren. Om verschillende redenen is die conclusie niet bevredigend.
Stel, je bent een goedwillende man, tegen elke vorm van onderdrukking — op basis van sekse, etnische afkomst, geaardheid, wat dan ook. Niettemin wil het er niet bij je in dat jij 'geprivilegeerd’ bent. Je hebt bijvoorbeeld geen baan, of een slecht betaalde, en geen partner. Ben jij de uitzondering? Online vind je aanwijzingen dat het wel mee (of tegen) valt met dat mannelijke privilege van jou.
“Ook zie je dubbele moraal ten nadele van mannen.”
De arbeidsmarkt blijkt steeds minder gunstig te worden voor vaardigheden die mannen hebben aangeleerd, of van nature bezitten. Waar mannen nog wél overheersen (althans aan de top, niet in ongezonde en gevaarlijke banen waar je ook vooral mannen treft) wordt dat hard gelijkgetrokken door middel van positieve actie. Terwijl je meningen en informatie leest volgens welke helemaal niet bewezen is dat verschillen in capaciteiten tussen de seksen maatschappelijk bepaald zijn. Mogelijk hebben ze een sterke biologische component en berusten ze niet of nauwelijks op seksisme. Je wilt welwillend blijven, maar voelt je toch een beetje genomen.
Emancipatie of niet, de relatiemarkt blijkt nog moeilijker voor jou dan voor anderen, omdat veel vrouwen toch wel graag een ruim bovenmodaal verdienende man willen. Schokkend is dat die feiten gebracht worden als een probleem voor vrouwen: waarom zijn mannen zo veel minder waardevol voor ons geworden? Hoe het voor jou als man is, is blijkbaar minder belangrijk.
Je weet toch al vaak na #metoo niet meer wat wel of niet mag om vrouwen te benaderen, of je nu iets voor een nacht of voor een leven wilt. Er wordt voortdurend gezegd dat #metoo uitsluitend een campagne tegen seksistische klootzakken is, maar daar zie je net iets te veel tegenvoorbeelden tegen, van sociaal incapabele of geen kwaad vermoedende mannen. Ook zie je dubbele moraal ten nadele van mannen.
Komen je problemen eigenlijk doordat je een man bent en mannen te weinig hun gevoelens uiten, uit angst dat dat niet stoer is? Dat hoor je wel eens, maar tegelijk vraag je je af of die gevoelens echt zo welkom zijn.
Tot overmaat van ramp blijkt regelrechte mannenhaat niet zo zeldzaam als altijd beweerd wordt, en als je hoopte. Maar links — waar jij altijd mee sympathiseerde — maakt zich vaak eenzijdig druk over seksisme tegen vrouwen.
“We zullen mannenproblemen echt een stuk serieuzer moeten nemen.”
Waar kun je dan in Nederland nog steun vinden? Martin Bosma (PVV) houdt een verhaal tegen vrouwenquota. Geen best verhaal, maar niettemin. Annabel Nanninga en Eva Vlaardingerbroek (allebei Forum voor Democratie) zeggen dingen over de aanhoudende vrouwelijke slachtofferrol waar je het alleen maar mee eens kunt zijn. Maar ook het FvD is jouw partij niet. Nog niet.
Kortom. Willen wij niet dat steeds meer mannen voor radicaal of populistisch rechts kiezen? Dan zullen we als gematigde, als vooruitstrevende, als onderdrukking-en-discriminatie-bestrijdende mensen mannenproblemen echt een stuk serieuzer moeten nemen.
Zou het helpen om ook in Nederland een (niet-extreme) mannenrechtenbeweging van de grond krijgen, zoals overal in de Engelstalige wereld bestaat? Zelf zou ik meer voor heroprichting van de vereniging Man-Vrouw-Maatschappij zijn, die emancipatievraagstukken met mannen en vrouwen samen besprak — vóór feministen besloten dat alleen vrouwen daarover konden oordelen. De nieuwe vereniging zou ook mannenissues moeten bespreken, waar de oude in de jaren ’70 het – begrijpelijk – vrijwel alleen over de emancipatie van de vrouw had. Laten we een begin maken, de crisis is reëel.
Wil je het gesprek aangaan over deze opinie, of wil jij je eigen stuk insturen?
Sluit je aan bij de Grijze Beweging of neem contact op met de redactie!